Marokańska sałatka z buraków

O sałatce tej wspominałam już dwukrotnie w poprzednich postach. W ostatnim obiecałam wam, że przepis na nią przedstawię w najbliższej przyszłości. Nie spodziewałam się jednak, że ta przyszłość tak szybko ‘nastanie’. Zaledwie dwa dni po przedstawieniu poprzedniego przepisu, pojawiła się kolejna okazja do ponownego jej zaserwowania.

Sałatka jest bardzo prosta w przygotowaniu, smaczna, można ją zestawiać z rożnymi daniami, jak również spożywać solo. A co najważniejsze składniki do jej przygotowania dostępne są w każdym polskim domu. Nie trzeba więc wybierać się do sklepu po egzotyczne składniki i wydawać fortuny, aby uraczyć się tym ‘buraczanym’, egzotycznym smakiem.

Być może jej smak jest wielu z was znany. Podobną sałatkę wykonuje się w moim domu od kiedy sięgam pamięcią i jestem pewna, że i w waszych domach jest ona również obecna (być może z niewielkimi zmianami i dodatkami).

Nie wiem, jak trafiła ona do mojej domowej, polskiej kuchni. Ta marokańska, to efekt wyprawy do jednej z tutejszych rozlicznych restauracyjek. Znalazłam ją w karcie dań i jak się domyślacie, na stałe zagościła ona na moim stole.

Obie wersje sałatki są równie smaczne, z tą różnicą, że ta przygotowana, od zawsze, w moim domu, należy do tych z gatunku – błyskawicznych; ta marokańska wymaga odpowiedniego ‘odstania’ w lodówce, tak aby wszystkie smaki dobrze się połączyły.

Huevos Rotos – wegetariańska tortilla z Wysp Kanaryjskich

Brytyjczycy nazywają to danie Broken Eggs. Nie wiem, czy to jest odpowiednia nazwa i szczerze powiem, nie do końca jestem pewna jak nazywać to danie po polsku, dlatego tez możecie pozostać przy hiszpańskiej lub angielskiej nazwie dania. Dla potrzeb tego postu nazwalam je ‘tortillą’, ponieważ sposób wykonania dania takową przypomina. 

Mieszkańcy Wysp Brytyjskich uwielbiają wypoczywać w Hiszpanii. Wielu z nich na stałe przeniosło tam swoje życie. Dlatego też wszelkie dania kuchni hiszpańskiej cieszą się tu dość dużą popularnością, zaraz po kuchni hinduskiej. Przepis na moje dzisiejsze danie pochodzi z jednego z licznych tu kulinarnych portali. Powiem szczerze, że przede wszystkim zaintrygowała mnie jego nazwa.

Tradycyjną tortille zna każdy. Różne wersje tego dania dostępne są w sklepach. Co do autentyczności ich smaku możemy dyskutować. Okazuje się jednak, że tortilla niejedno ma imię. Różne odmiany tego pożywnego smażonego dania z jajek, ziemniaków, cebuli i kiełbasy chorizo można znaleźć w całej Hiszpanii, w tym i na Wyspach Kanaryjskich, skąd podobno pochodzi Huevos Rotos.

Jajko w tej potrawie w przeciwieństwie do tradycyjnej tortilli jest zawsze płynne, a żółtko ‘przekłuwa’ się nożem tuż przed podaniem. Tak przygotowywane ziemniaki równie często jak z chorizo, podaje się z szynką serrano.

Moje szkockie gołąbki

Gołąbki to jedno z tych dań, które nigdy mi się nie znudzi i jednocześnie jedno z tych, za których ‘polskim’ smakiem tęsknie. Pisze tęsknie, bo najlepsze robi moja mama, a od ponad roku z wiadomych względów nie byłam w Polsce i nie miałam okazji się nimi delektować. 

Z przepisem na gołąbki jest tak jak z rosołem. W każdym domu jest na nie inny patent. W moim przygotowuje się je z kaszy gryczanej (rzadziej z ryżu), mięsa i grzybów, Oczywiście z dodatkami takimi jak cebulka, sól i pieprz. Podaje się je najczęściej z sosem grzybowym, sporadycznie z pomidorowym. Większość członków rodziny po prostu woli ten pierwszy. Ja stawiam je na równi. W moich gołąbkach zazwyczaj jest tak dużo grzybów- najczęściej pieczarek, że smak sosu nie czyni większej różnicy. Co więcej uważam, że sos pomidorowy dodaje im dodatkowego wymiaru. Poza tym śmiało mogę go skomponować z jeszcze jednym dodatkiem- moim ulubionym serem cheddar. Tak, tak dobrze przeczytaliście. Dodaje do gołąbków ser cheddar. To taka moja mała innowacja. Ja po prostu lubię łączyć w mojej kuchni nieoczywiste smaki. Chociaż w przypadku połączenia sera cheddar i sosu pomidorowego nie ma chyba nic bardziej oczywistego.

‘Nieoczywistych’ smaków w moich gołąbkach jest więcej, ale o tym dowiecie się w dalszej części postu.

Szkocka wersja zapiekanych pieczarek

 

Mianem pieczarek w Szkocji, jak i na całych Wyspach, określa się jedynie grzyby z dużymi płaskimi kapeluszami. To co my nazywamy pieczarkami tu funkcjonuje po prostu pod nazwą grzyby- mashrooms. Tzw. portabello mashrooms lub large mashroom sprzedawane są w tutejszych sklepach w pojemnikach, pakowane po cztery. Portobellos mają plaski kapelusz, a w nim dużą wnękę, która świetnie nadaje się do nadziewania farszem. Przygotowuje się z nich bardzo popularną tu przystawkę- pieczone pieczarki z masłem, czosnkiem i serem cheddar - BAKED PORTOBELLO MUSHROOMS.

W tutejszych sklepach możecie nawet kupić wersje dla leniuszków😊 gotowe pieczarki z ‘wypełnieniem’. Wystarczy je tylko włożyć do piekarnika i po niecałych 20 minutach można cieszyć się smakiem przystawki. Uważam to już za lekką przesadę, podobnie jak sprzedawanie obranych i pokrojonych owoców i warzyw.

Ja w każdym razie staram się takie gotowce omijać i kupuje pieczarki, które przygotowuje według mojego własnego i sprawdzonego przepisu, który i wam również polecam.

Pomidorowa z białą fasolą i czosnkiem.

 

Zupy to moja kulinarna specjalność. Lubię je gotować, a jeszcze bardziej jeść. A okazji mam ku temu bez liku, bowiem w szkockiej kuchni są one bardzo popularne i wydaje się, że jest tu ich nieskończona ilość. Co jakiś czas, ze zdziwieniem, odkrywam jakiś nowy smak, w którym bezgranicznie zakochuje się i włączam go do mojego codziennego, kulinarnego repertuaru.  I tak też się stało z zupą, na którą przepis wam dzisiaj przedstawiam. Właściwie to powinna się ona nazywać czosnkową z dodatkiem pomidorów i fasoli. To bowiem jedno z nielicznych drań, do którego dodaje tak dużo czosnku. No może z wyjątkiem barszczy (białego i czerwonego) i żurku.

Do zupy tej nie potrzebujecie wielu składników. Jest ona jak zwykle ‘oszczędna’ w przygotowaniu, tak po szkocku. (Oczywiście w kosztach, bo absolutnie nie w smaku!)

Jeśli po przeczytaniu tego wpisu zapragniecie ją niezwłocznie przygotować, to jestem przekonana, że 99,9% z was ma wszystkie, potrzebne do niej, rzeczy w kuchennych szafkach.

Ziemniaczane placuszki z wędzonym łososiem.

 

Przepisów z udziałem łososia zamieściłam już kilka na tym blogu. I z pewnością ten dzisiejszy nie będzie ostatni. To bowiem moja ulubiona ryba i jestem się nią w stanie zajadać niemalże codziennie. Ostatnio, upodobałam sobie, szczególnie, jej wędzoną wersje (szkocki, wędzony łosoś jest najlepszy!).

Pachnące i soczyste plastry są doskonałym dodatkiem do kanapek, podawanych w trakcie five o’clock, do wszelkiego rodzaju makaronów jak i również do niezliczonej ilości innych przystawek.

Dzisiejsza propozycja jest wariacją na temat rosyjskich blin ziemniaczanych z kawiorem.

Jak się z pewnością domyślacie, po tytule postu, kawior w mojej wersji ‘szkockich blin’, zastąpiłam łososiem, a placuszki ziemniaczane są wykonane według zupełnie innej receptury niż rosyjskie bliny ziemniaczane. Nie do końca jednak jestem oryginalna, albowiem jak zapewne znawcy tematu wiedzą, rosyjskie bliny można również podawać z łososiem i śmietaną oraz koperkiem. Serwuje się je także ze śledziem i rożnymi sałatkami rybnymi jak i sosami.